Το έργο αυτό θυμίζει την άφατη και σκοτεινή πλευρά της θηλυκότητας, αυτή που κρύβει πόνο αλλά και κατάφαση στη ζωή και στη συνέχεια της.
Στο έργο χρησιμοποιούνται υλικά που αποτελούν μέρος εξαρτημάτων της γυναικείας ένδυσης, παγιέτες, δαντέλες που όμως με την παρουσία τους αντί να τονίζουν τη χαλαρότητα και το διακοσμητικό χαρακτήρα του έργου, σύμφωνα με τους κανόνες μιας «pop art»αισθητικής, αντιθέτως συντείνουν στο να δημιουργηθεί μια δυσοίωνη αίσθηση επικείμενης καταστροφής.
Η χρήση της μαύρης δαντέλας ως παραπετάσματος ή αυλαίας εντείνει την αίσθηση του ζόφου και λειτουργεί σαν προσπάθεια να καλυφθεί κάποιο ενδεχόμενο «τραύμα» όπως το «βέλο» σε καπέλα των αρχών του 20ου αιώνα που προσπαθούσε να καλύψει τα συναισθήματα του προσώπου που τα φορούσε.