Η αρμονική συμβίωση μεταξύ των υφιστάμενων μηχανολογικών στοιχείων του μονοθέσιου με τα αισθητικά και λειτουργικά χαρακτηριστικά του fairing, αποτέλεσε εξ’ αρχής βασικό μέλημα όλης της ομάδας σχεδιασμού. Το νέο fairing αντικατοπτρίζει την έγκρυπτη αρχιτεκτονική των μηχανικών μερών, ενσωματώνοντας παράλληλα μια σειρά από πολιτισμικές και αισθητικές αναφορές στην αγωνιστική τεχνολογία. Οι μπροστινές αναρτήσεις, σε αντίθεση με το προηγούμενο fairing, παραμένουν
εδώ εμφανείς, έξω από το κέλυφος, μειώνοντας την οπτική ένταση του εμπρόσθιου όγκου και προσδίδοντας στο μονοθέσιο ένα χαμηλό και δυναμικό προφίλ.

Η σχεδιαστική γλώσσα χαρακτηρίζεται από την εναλλαγή ακμών και αμυδρά καμπυλωμένων μεταξύ τους επιφανειών. Οι πρισματικές επιφάνειες ακολουθούν τη φόρμα του σωληνωτού πλαισίου. Οι τονισμένες ακμές που διατρέχουν το μήκος του αμαξώματος προσδίδουν δυναμισμό και οριοθετούν τις επιφάνειες που αφήνονται να “προκύψουν” σαν από στρέβλωση ενός εικονικού ελαστικού υλικού. Οι δύο κύριες ακμές στις πλευρές του μονοθέσιου προσδίδουν όγκο στα τοιχώματα του κόκπιτ και προεκτείνονται στο χείλος των αεραγωγών ενοποιώντας τους όγκους των ψυγείων με τον κύριο όγκο του αμαξώματος.

Η τελική διαμόρφωση των εξωτερικών επιφανειών, όσο και η οριοθέτηση των διαχωριστικών αρμών μεταξύ τους, έχουν μελετηθεί με γνώμονα την εύκολη συναρμολόγηση και αποσυναρμολόγηση του μονοθέσιου.
Ενδεικτικό του σημειολογικού περιεχομένου που προσδόθηκε στη μορφή του κελύφους είναι το γεγονός ότι κατά τις ζωντανές μεταδόσεις του αγώνα στην πίστα, οι κριτές και σχολιαστές της διοργάνωσης προσέδωσαν στο αυτοκίνητο το προσωνύμιο “black horse” (“μαύρο άλογο”). Η απόδοση προσωνυμίου δικαίως θεωρείται τίτλος τιμής για ένα αντικείμενο.