Κάθε βαλίτσα φέρει μια ετικέτα, όπου αναγράφεται ο τόπος προέλευσης και προορισμού.

Μέσα από το έργο θίγεται το αίσθημα της απόλυτης ετερότητας, της αποξένωσης ορισμένων κοινωνικών ομάδων, μεταναστών – προσφύγων, οι οποίοι βρίσκονται στον αντίποδα ενός περιβάλλοντος που δεν τους δίνει την ευκαιρία να ενταχτούν ή να συμμετέχουν σε αυτό.
Σε έναν κόσμο που έχει συνεπαρθεί με την παγκοσμιοποίηση και την οικονομική του ενοποίηση οι λαοί και οι κοινωνίες τείνουν να επαναπροσδιορίσουν την ταυτότητα τους υιοθετώντας σχεδόν εμμονικά στερεότυπα σχετικά με τον εθνικό, πολιτικό ή πολιτισμικό τους χαρακτήρα. Τα τελευταία χρόνια του 20ου αιώνα πολλοί άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί από το κοινωνικοπολιτικό τους περιβάλλον και για διαφορετικούς λόγους έχουν μετατραπεί σε μετανάστες-πρόσφυγες σε άλλες χώρες. Ξαφνικά αυτοί οι άνθρωποι με τη συγκεκριμένη πολιτισμική και πολιτική ταυτότητα, έχουν γίνει «οι ξένοι», «οι άλλοι» σε ένα νέο περιβάλλον στην χώρα υποδοχής τους η οποία δεν μπορεί να τους δεχθεί να τους καταλάβει και να τους αφομοιώσει.

Κάθε βαλίτσα του έργου ανήκει σε κάποιον από αυτούς τους «ξένους» τους «μετανάστες-πρόσφυγες» και το συμβολικό τους περιεχόμενο προβάλλει την ιδέα της πολιτισμικής τους κληρονομιάς, της μόρφωσης τους και των ικανοτήτων τους. Αυτή η εγκλεισμένη σε μια βαλίτσα κληρονομιά τους, βρίσκεται παρατημένη και σε διασπορά στο δημόσιο βίο και στους δημόσιους χώρους έτοιμη και διαθέσιμη προς εκμετάλλευση, κατανόηση και ίσως αποδοχή.
Συνήθως «οι ξένοι» δεν είναι ορατοί στις κοινωνίες που παρασιτικά ζουν, δεν λαμβάνονται υπόψιν από κανέναν εκτός ίσως ως απειλή είτε πολιτική είτε οικονομική. Η τρισδιάστατη μορφή του έργου φανερώνει στο θεατή τους «άλλους», τους «ξένους» ενώ διερευνάται η επιλογή διάθεσης του δημόσιου χώρου-βίου μεταξύ ανθρώπων,  που οι ιδιότητες τους και η πολιτισμική τους ταυτότητα δεν είναι κατανοητές και ενδεχομένως ούτε αποδεκτές.