Το πεδίο της έρευνάς μου κινήθηκε γύρω από προβληματικές όπως, τι υπάρχει πίσω από τη λευκή επιφάνεια ενός τοίχου, πόσες στρώσεις ύλης χρειάζονται, για να αποκτήσει ένας τοίχος αυτήν τη σκληρή λευκή και άκαμπτη επιφάνειά του, πόση ιστορία, χρόνος και μνήμες
μπορούν να εγκλωβιστούν στο εσωτερικό τους.
Με γνώμονα την παραπάνω συλλογιστική, επέλεξα να επεξεργαστώ επιφάνειες με την προσθήκη άλλων υλικών και χρωμάτων, μέσω μιας προοδευτικά αφαιρετικής προσέγγισης. Μέσα από αλλεπάλληλες στρώσεις χρώματος και βίαιη σύγκρουση με τον καμβά, τα κατώτερα στρώματα χρώματος απέκτησαν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το λευκό χρώμα αποτέλεσε σημείο εκκίνησης της δημιουργίας, καθώς δημιουργεί ένα καθαρό και τακτικό περιβάλλον, έχει την τάση να προβάλλει έντονα και εμφατικά τα σχήματα και τα περιγράμματα,
αποτυπώνει επιπρόσθετες αντιθέσεις. Μέσω της καθαρότητας καταλήγω να προσδώσω στιβαρότητα στις επιφάνειες, σκιαγραφώντας έντονα τις χειρονομίες. Η λευκότητα παρουσιάζει πιο καθαρά το κάθε
περίγραμμα και ενισχύει την ενδελεχή παρατήρηση των έργων.
Σχήματα και φόρμες μετασχηματίζονται και διαπερνούν τις επιφάνειες (καμβάς), στην προσπάθεια δημιουργίας ενός χώρου γενικευμένης λευκότητας, όπου η εμφατική απουσία άλλων χρωμάτων καθιστά τα ζωγραφικά αντικείμενα πιο εμφανή και ταυτόχρονα πιο εξαϋλωμένα. Μέσω της επίμονης χρήσης του λευκού καλλιεργείται η εντύπωση της καθαρότητας, της ψυχρότητας, της ανυπαρξίας ή της αδράνειας. Σε κάθε περίπτωση, η αισθητική και ερμηνευτική εμπειρία ανήκει αποκλειστικά στο θεατή του χώρου ή των επιμέρους ζωγραφικών χώρων.
Η αισθητική μου επιλογή της διάχυσης του λευκού από τους καμβάδες στο χώρο έχει να κάνει με αυτό που υποστήριζε ο Kasimir Malevich σε ένα κείμενο του για την 10η Κρατική Έκθεση καλλιτεχνών, στη Μόσχα, το 1919, υποστηρίζοντας ότι: «Πρέπει να δημιουργηθούν νέα πλαίσια καθαρού χρώματος, που να βασίζονται στις
απαιτήσεις που υποβάλει το ίδιο το χρώμα. Το χρώμα με τη σειρά του πρέπει να αυτονομηθεί από την ανάμιξή του με άλλα χρώματα της αναπαραστατικής ζωγραφικής σε μία αυθύπαρκτη ενότητα, η οποία θα προβάλλεται ως ανεξάρτητη και αυτόνομη μέσα σε ένα συλλογικό περιβάλλον».
Στα έργα μου το λευκό εντάσσεται στο χώρο και λειτουργεί ως υπόδειγμα υπενθύμισης της λευκής άγραφης επιφάνειας (tabula rasa), που κάθε επίδοξος καλλιτέχνης (ζωγράφος, μουσικός, λογοτέχνης,) καλείται να γεμίσει. Κατά τη διάρκεια αυτής της πράξης, ο καλλιτέχνης μπορεί να αναμετρηθεί με τη δυνατότητα που του προσφέρει
η τέχνη, να κάνει απτό και εμφανές το στίγμα της δημιουργικής του φαντασίας μέσω της αποτύπωσής της υποκειμενικής καταγραφής των εμπειριών του.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας αυτού του έργου, ενήργησα ως ένας διαμεσολαβητής, προσπαθώντας να ανακαλύψω τι βρίσκεται πίσω από μια ορατή επιφάνεια. Θέλησα να αναδείξω πόσες στρώσεις ύλης συνυπάρχουν στα συγκεκριμένα πλαίσια ενός τελάρου, ερευνώντας τις μορφολογικές σχέσεις των γεωμετρικών μορφών που προέκυπταν. Αρχικά, προσέβλεπα στην αυτονομία του κάθε επιμέρους έργου ξεχωριστά, πριν τα εντάξω στον εκάστοτε περιβάλλοντα χώρο. Μέλημα μου ήταν η τοποθέτηση των έργων μου να βρίσκεται σε ένα συνεχή διάλογο με το περιβάλλον που τα υποδέχεται.